“Ik snap dat ik me moet voorbereiden op het ouder worden.”

Mevrouw De Jong snapt dat ze zich met haar 59 jaar moet voorbereiden op het ouder worden. Dat vindt ze vanuit haar positie niet eenvoudig, omdat ze het niet zo ruim heeft. Ze woont in een huurhuis, dus iets aanpassen gaat niet zomaar. Het liefst houdt ze alles zoals het nu is, want ze is best tevreden met haar huisje waar ze sinds haar scheiding met de nodige moeite weer een leven heeft opgebouwd.

Bovendien heeft ze een druk leven. Ze werkt fulltime als verzorgster in het Theresiahuis, waar haar moeder woont. Haar dochter woont om de hoek; zij drinken iedere dag wel even een bakje koffie samen. Mevrouw De Jong wordt binnenkort Beppe, daar verheugt ze zich enorm op. Haar zoon woont als vrijgezel in Heerenveen, die kan ze altijd bellen als er een klusje in huis te doen is; hij komt direct. Ze vindt het niet fijn dat hij geen vriendin heeft, daar maakt ze zich zorgen om.

Druk leven
De sociale agenda van Mevrouw De Jong kent niet veel gaatjes: Vrouwenkoor Brûzenije, yoga en ze wandelt vaak met een zangvriendin. Bovendien heeft ze via Messenger bijna dagelijks contact met een oude schoolvriendin in de VS. De rest van de agenda wordt gevuld met praktische zaken: schoonmaken, boodschappen doen, koken en bakken – daar houdt ze van – en haar tuintje bijhouden.

Tuin bijhouden
Ze merkt dat ze ouder wordt. Ze weet maar al te goed wat een burn-out is, helaas ligt een tweede continu op de loer. Haar werk kost haar meer energie dan vroeger; als ze thuis komt, is ze soms gevloerd. Maar stilzitten kan ze niet, want er is altijd veel te doen. De tuin wordt een zorgenkindje, aangezien haar kinderen daar helemaal niks mee hebben en haar daar dus niet mee helpen. Maar van Accolade moet de tuin wel netjes blijven, bovendien is het haar eer te na.

Moeilijk
Mevrouw De Jong is trots op wat ze heeft bereikt na haar scheiding: zelfstandig, onafhankelijk; ze heeft het toch maar mooi gedaan! Ze moet er hard voor werken, maar dat doet ze graag. Ze weet nog niet wat ze overhoudt als ze met pensioen gaat, inzicht daarin vindt ze moeilijk. Haar jeugdvriendin in Amerika is haar voorbeeld; die ‘managet’ daar een grote familie en heeft haar oude dag al helemaal geregeld. Dat zou ze zelf ook wel willen, maar waar moet ze beginnen? Eerst maar die geboortelap borduren…

Mevrouw De Jong is een fictief persoon; haar verhaal is realistisch en dient als voorbeeld.